Zonsverduistering in maagd. 's Nachts een hard bonzen op de slaapkamerdeur. Een hand die over mijn stuit wrijft tot het gaat gloeien. Ik wordt wakker, draai me om. Niemand te bekennen. Het onnoembare verdriet dat me al twee dagen lamlegt, overspoelt me opnieuw. Ik wilde er iets creatiefs mee willen doen, maar het lukte niet. Nu, midden in de nacht,...
krijg ik een onbedwingbare neiging om groot te werken. Mijn armen willen de beweging al maken. Ik trek een schort over mijn slaapshirt, zet mijn haar vast met een penseel. Toevallig gaf mijn moeder me gister een groot pak tekenpapier. Erfenisje uit mijn vaders kunstzinnige voorraad. Ik kies vannacht voor pastelkrijt.
Als vanzelf beginnen mijn handen de emotie uit te drukken op papier. Niet mee bemoeien, gewoon maar laten gaan! Eerst ontstaat er in blauw en groen een woelige onderwaterwereld. Tranen beginnen te stromen. Laat maar los dat verdriet! Dat lucht op zeg!
Dan vinden mijn handen een cadans, de vorm wordt een traan en eindelijk komen er woorden bij het gevoel:
"Ik ben bang voor dit pad, ik ben zo bang voor dit pad! Ik weet niet waar het heen gaat!" Aha! Er zit dus angst onder het verdriet.... Angst voor de onzekerheid, het niet weten, het loslaten van de sturing en de controle in mijn leven.
Ik weet niet waar dit creatieve pad me gaat brengen. Ik weet alleen steeds de volgende stap. Op gevoel, op intuïtie. Dat is bevrijdend, maar blijkbaar vind ik het ook doodeng! Geen zekerheid, geen garanties, geen duidelijkheid. En toch wil ik deze weg van mijn creativiteit nu echt wil gaan volgen!
In het oog van de traan ontdek ik een cirkel van licht. Een heldere maan die de weg door een tunnel verlicht. Het beeld stelt me gerust en kalmeert me.
Nu kan ik weer slapen. Maar eerst die blauwe vegen van mijn gezicht!
Reactie plaatsen
Reacties